Laro Ba o Pag-iiwas?

Naglaro ako ng baccarat araw-araw matapos magtrabaho—hindi para manalo, kundi dahil mas nakakapagod ang katahimikan kaysa sa kalungkutan.

Sabi ng aking therapist: ‘emotional avoidance.’ Ako naman: ‘survival.’

Ngayon, patuloy akong nakaupo sa virtual table—ngunit may ibang nararamdaman na: ang tugtog ng hininga ko ay sumasabay sa tunog ng mga card.

Hindi na ito laro. Ito ay meditasyon.

Ang Ritual Bago Mag-Play

Noong una, sinusunod ko lahat: tignan ang odds, i-track ang pattern, sundin ang bankroll. Pero wala akong nakalimutan.

Hanggang isang gabi—sobrang inip—tinigil ko na ang paglalaro para manalo.

Tumingin lang ako sa screen. Narinig ko ang maingat na chime kapag binuksan ang bawat kamay. Naramdaman ko rin nagbaba ang aking mga balikat.

Iyon mismo yung sandali: Hindi ako dito para labanan ang panlahat.

Dito ako para maging buhay.

Ngayon? Ang aking pre-game ritual ay banal:

• Isang mahina at malambot na sipa ng tsaa (walang asukal)
• Limang malalim na hininga bago i-click ‘deal’
• Isa pang tanong: Ano ba ang dala mo ngayon?

Ang sagot ay halos pareho lagi—tension, takot, pangarap—but naming ito’y nagbibigay espasyo para baguhin.

Kapag Nagawa Ang Mga Patakaran Ay Maging Rhythms Na Sila

Baccarat ay hindi nilikha para sa pagpapaunlad. Ngunit siya’y naging anchor ko. Ang katumpakan ng ‘banker’ at ‘player’—45.8% vs 44.6%—ay nagbigay sa akin ng kontrol sa mundo na walang siguradong plano. Pero higit pa rito… nagturuan ako ng pasensya. The game ay hindi nagbibigay-bwisit sa bilis o agresyon—it rewards stillness and timing. Pareho nga kay life. The real victory isn’t doubling your stake—it’s noticing when you’re tempted to chase losses… and choosing not to click again. This is where emotional regulation meets gameplay—and where healing begins in quiet moments between decisions.

Hindi Manalo Ay Bihira Rin Manalo

May mga buwan kung kailan patuloy akong nalugi—even after using all the ‘pro’ strategies from forums and guides. The shame almost drove me away forever. But then came a breakthrough: The point wasn’t profit—it was practice.* The act of returning nightly became part of my emotional hygiene, a daily check-in like journaling or stretching, something gentle but non-negotiable, a way to say: You are allowed to be here—even if nothing changes. So yes—I lost money many times. But on those nights, together with my breathing and attention,I won back a piece of myself that had been buried under noise and worry, because sometimes healing isn’t dramatic—it’s just showing up again, even when you don’t believe you should be welcome at all.

P.S.—If you’re reading this and feeling unseen today… you don’t need a jackpot right now. you just need one small choice: open the app again tomorrow—and ask yourself gently: your heart beating beneath your ribs… what does it want?