ชนะล้านแต่ร้องไห้ในยามเงียบ

ฉันไม่เล่นเพื่อชนะ ฉันเล่นเพราะตอนตีสามยาม เมื่อเมืองนอนหลับ และไพ่ใบสุดท้ายพลิก มีชีวิตจังหวะเงียบที่จำได้ แม่จากจาเมกา พ่อจากอังกฤษ เราเต้นด้วยจังหวะต่างกัน: เธอร้องเพลงซัมบาบนวันอาทิตย์; เขากระซึมปรัชญาเหนือชา ฉันโตขึ้นระหว่างสองโลก—ไม่เลือกข้างใดข้างหนึ่ง แต่เรียนรู้ว่าจะรักษาทั้งสองอย่าง พื้นคาสิโนไม่มีแสงหรือคำโกห์ มันถูกสร้างด้วย RNG ที่เป็นธรรม—และทุกการหมุนรู้สึกเหมือนชีพจรในห้องว่างเปล่า ฉันเห็นผู้เล่นไล่ตามสายฟ้า: ห้าครั้งติดต่อแล้วเงียบ พวกเขาโพสตภาพถ่ายเหมือนคำอธิษฐาน: ‘ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้สึกน้อยโดด’ แต่ไม่มีใครพูดออกเสียง ฉันเคยเดิมพันปอนด์ละสิบ แล้วฉันเรียนรู้: การชนะครั้งใหญ่มีค่าเพียงน้อย หากจิตวิญญาเหนื่อยแล้ว ‘庄’ ไม่มีเวทมนตร์—มันแค่สถิติห่อไว้ในดนตรีงานเฉล ‘闲’? กระจกถูกเก็บไว้นาน และเมื่อคุณหยุด? คุณได้ยินฝนนอกเรียว—หรือลอนดอน—จังหวะเดิม จิตวิญญาต่างกัน โบนัสแท้จริงไม่ใช่เงินสด มันคือช่วงเวลา ก่อนคลิก ‘เพิ่ม’ เมื่อคุณหยุดไล่งแนว และเพียงเฝมอง—วงล้อหมุนอีกครั้ง ในความเงียบ เช่นกำลังรอให้มีใครบางคนพูด: ‘ฉันเช่นกัน’ นี่ไม่ใช่การพนัน มันคือกวีที่เขียนโดยตัวเลข