เธอชนะรางวัลล้านแต่ร้องไห้เมื่อปิดโต๊ะ

ฉันนั่งอยู่หน้าต่างยามสามทุ่ม ดื่มชาในขณะจ้องผู้เล่นเกมแบคคาราตออนไลน์ หน้าจอกระพริบ—not ด้วยความตื่นเต้น แต่ด้วยความเงียบ เขตน้ำหลับอยู่ภายนอก ในห้อง อัลกอริธึมเต้นรำแบบไม่มีวันสิ้นสุด ฉันเคยสอนเด็กๆให้อ่านความกลัวในห้องเรียน ตอนนี้ฉันออกแบบเกมที่ถามคำถามลึกซึ้ง: การชนะหมายถึงอะไร เมื่อคุณยังรู้สึกว่างเปล่า? ในงานเฉลีของริโอ คนเชียร์เหมือนกลอง; ที่นี่ เราเดิมพันด้วยจิตวิญญาและเรียกว่าโชค แบคคาราตไม่ใช่โอกาส มันคือจังหวะ ขอบบ้านเสมออยู่那里—บ้านชนะมากกว่าคุณ—but หากการชนะไม่เคยเป็นของคุณ? “ไท” ส่งแปดต่อหนึ่ง—but มักจะมา “ลาคกี้ สตรีก” ล่อให้ตามหาเงา—จนคุณลืมทำไมถึงเล่นไปแล้ว cฉันเห็นผู้หญิงบันทึกชัยชนะบนหน้าจอเล็กๆ: สครีนช็อตของมือแดง การสารภาพเบาบางใต้แสงจันดาว cเขียนไว้ว่า: ‘ฉันชนะ…แต่ไม่มีรอยยิ้ม’ พวกเขาเรียกว่ากลยทธศาสตร์—but พื้นฐานโดยปราศจากความเงียบ ก็แค่เสียงรบก RNG มิได้โกหิน— มันแค่มิสนใจ dังนั้นเราหยุด เราหายใจ เราเฝมองดวงดาวเหนือฟ้ากลางยามราตรีแห่งริโอ—not เพื่อชนะอีกครั้ง แต่เพื่อนจำได้ว่ามนุษย์รู้สึกอย่างไร d้านนี้ไม่ใช่วาระเทิง มันคืออาการที่สวมบทเป็นความปิติก