ความลับของโชค: ศิลปะการพนันที่ถูกออกแบบ

ผมยังจำครั้งแรกที่โต๊ะแบคคาราตแบบเสมือนในรีโอ—ไม่มีแสงแฟลช ไม่มีผู้ขายการ์ตูน เฉะนั้นคือจังหวะกลองของกลองซัมบาผสมผสานกับความแปรปรวนของ RNG ผมสร้างเกมมือถือสามเรื่องในยูนิตี้และศึกษาอัลกอริทึมความน่าจะเป็นที่วิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ด ผมเห็นว่า ‘โชค’ แท้จริงคือรูปแบบ—ถูกออกแบบมาให้รู้สึกเหมือนความสุข

ผมไม่ได้เล่นเพื่อหาความตื่นเต้น ผมออกแบบระบบเพื่อเปลี่ยนความผันผาวให้เป็นนาฏศิลป์ การแจกไพ่แต่ละใบไม่ใช่เรื่องบังเอื้อ; มันถูกปรับเทียบ—เหมือนโอกาสชนะ 45.8% ใน ‘แบงก์’ หรือโอกาสชนะ 9.5% ใน ‘ดรอล’ เงินค่าธรรมเนื้อ? เงินภาษาร้อยละ 5% จากโมเมนตัม โดยตรวจสอบตามมาตรฐาน ISO

ผู้เล่นของผมไม่ใช่นักพนัน—พวกเขาคือนักเต้นบางคนชอบจังหวะช้าของโต๊ะคลาสสิก—จังหวะสง่างามสะท้อนคาโรเนวาล ส่วนบางคนไล่ตามจังหวะเร็วของ ‘เร인ฟอเรสต์แล็คซีชัน’—จังหวะแน่นหนา เงินเดิมพันสูง ไม่มีเวลานอน