Sa isang quiet na paningit sa hatinggabi, sinulyapan ko ang baccarat sa digital na tabla—nang nanalo, hindi nagmamaligay, kundi naging malungkot. Ang panalong ay hindi tungkol sa pera, kundi sa tahimik na ritmo ng pagpipilit.

Nanalo ako sa hatinggabi, ngunit natuklasan kong mas masakit ang tagumpay kaysa sa pagtatalo. Ito ay tungkol sa emosyonal na pagtatalo, tahimik na ritmo, at silensya sa likod ng screen.

Nakaroon akong pag-unawa na ang tagumpay ay hindi tungkol sa pera, kundi sa katahimikan sa paglalaro. Natuto ako na ang RNG ay hindi nagmamali—ito ay ritmo na dapat marinig.

Noong bata ako, iniisip kong ang panalo ay ang lahat. Ngayon, nalaman kong ang talumpungan ay hindi pag-asa, kundi isang tahimik na ritwal ng pagkakaalaman—lalo na sa gabi, nang walang iba kundi ang sarili mong hininga.