Natutunan kong ang baccarat ay hindi pagtatalo, kundi isang panalig. Sa bawat kamay, may himig—hindi random, kundi pagsisikap. Matututo ka mag-isip, mag-budget, at mahanap ang kapayapaan sa gitna ng laro.

Naging psikologo mula sa Chicago, natutunan kong ang baccarat ay hindi pag-asa—kundi pagsusuri. Ang bawat taya ay halik ng pag-asa at kapayapaan, hindi kalaban ng yaman.

Sa tahimik na oras pagkatapos ng hatinggabi, natuklasan kong ang kapayapaan ay nasa bawat kamay, hindi sa panalo. Ito ay hinggil sa loob, hindi sa taya.

Hindi ito tungkol sa talaan—kundi sa pagkilala ng pattern at ritmo. Natutunan ko kung paano ang mapag-iisip ay lalong mas mabisang kaysa sa pag-asa sa tagumpay.

Sa isang quiet na paningit sa hatinggabi, sinulyapan ko ang baccarat sa digital na tabla—nang nanalo, hindi nagmamaligay, kundi naging malungkot. Ang panalong ay hindi tungkol sa pera, kundi sa tahimik na ritmo ng pagpipilit.

Isinip kong baccarat ay tungkol sa panalo, ngunit ang totoo ay nasa tahimik na ritwal sa ilalim ng screen. Bawat karta ay parang saxophone sa gabi — hindi pangako, kundi pag-asa na naiisip.

Nakita ko na ang blackjack ay hindi pagtitiwala—kundi sining ng data at kultura. Ang bawat panalo ay rhythmic, hindi luck. Ito ay sining na may neon at bass, hindi larong panaal.

Nakikita ko ang tahimik na kalungkutan pagkat panalo sa baccarat—hindi pera, kundi pag-asa sa gitna ng gabi. Ito ay hinga, hindi laro. Para sa mga naglalakbay sa screen na naghahanap ng kahulugan.

Nakikita ko ang kahinaan sa bawat panalo—hindi lang tagumpay, kundi isang tahimik na lungkot sa gitna ng mga kard. Ito ay higit pa sa pagsuway; ito ay pag-asa na walang tunog.